Αναλυτικά το έγγραφο:
Αξιότιμες και αξιότιμοι,
Με το 2933/30-1-2021 έγγραφό μου, από την πρώτη ημέρα ένταξης του Δήμου μας στις «κόκκινες περιοχές», σας είχα εκφράσει τους φόβους και την αγωνία μου για τη λειτουργία των σχολείων στον Δήμο μας. Από τότε και μέχρι σήμερα δεν έλαβα καμία απάντηση. Ωστόσο τα στοιχεία, που καθημερινά δημοσιεύονται δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Από «το κόκκινο» περάσαμε στις «περιοχές αυξημένου κινδύνου» και τις δύο τελευταίες μέρες βρισκόμαστε πια με βάση και τα δημοσιευμένα στοιχεία του ΕΟΔΥ στις πρώτες θέσεις με το μεγαλύτερο ιικό φορτίο ανά 100.000 κατοίκους. Τα νούμερα αναμφισβήτητα δεν είναι καλά και γεννούν μία εύλογη πρόσθετη ανησυχία, που με οδηγούν στο να εκφράσω για ακόμη μία φορά την αντίρρηση μου στην επαναλειτουργία των σχολείων.
Την ίδια ανησυχία συμμερίζονται πολλοί γονείς, που κρατούν τα παιδιά τους στο σπίτι. Κι είναι απορίας άξιο, αν τελικά είναι αποτελεσματική μία τέτοια λειτουργία, που φέρνει κάποιους μαθητές εντός τάξης και κάποιους άλλους τελείως εκτός αυτής. Δεν μπορώ να αδικήσω τους γονείς, που φοβούνται από αυτά που ακούνε και συμβαίνουν γύρω τους, γιατί ο ιός δεν είναι μακριά μας. «Χτυπά» ολόκληρες οικογένειες και μπορεί κάποιες να περνούν ήπια την ασθένεια , κάποιες άλλες όμως έχουν δικούς τους σε νοσοκομεία και κάποιες άλλες θρηνούν απώλειες. Τι μπορεί να μπει πιο μπροστά από την αξία της ανθρώπινης ζωής;
Εγώ δεν είμαι ειδικός, ούτε λοιμωξιολόγος. Δεν έχω άποψη για το, αν τα παιδιά «ακολουθούν» ή «οδηγούν» την πανδημία, όπως λένε συνεχώς. Αλλά ξέρω πολύ καλά ότι τα παιδιά, που τις περισσότερες φορές είναι ασυμπτωματικά, μεταδίδουν στους μεγαλύτερους.
Ας πάμε και σε κάτι άλλο. Η εφαρμογή σκληρότερων μέτρων, που έπληξε το εμπόριο και τις επιχειρήσεις, δε φάνηκε να μείωσε τα κρούσματα. Αντιθέτως, τα κρούσματα πολλαπλασιάστηκαν. Ένας κοινός νους, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις, μπορεί να καταλάβει και μόνο από την πορεία των αριθμών ότι το άνοιγμα των σχολείων άλλαξε τους συσχετισμούς. Και για να σας προλάβω, θα πω ότι «όχι» δεν είμαι υπέρμαχος των κλειστών σχολείων αλλά αυτή τη στιγμή φαντάζει ως μονόδρομος.
Εξήγησα και στην προηγούμενη επιστολή μου, που αγνοήθηκε παντελώς, χωρίς να μπει κάποιος έστω στον κόπο να απαντήσει, ότι υπάρχουν ιδιαιτερότητες. Σε μικρές Κοινότητες του δήμου μας δεν λειτουργούν δημοτικά σχολεία ή νηπιαγωγεία και τα παιδιά μετακινούνται αναγκαστικά σε διαφορετική περιοχή από αυτή του τόπου διαμονής τους. Πολλά δε από αυτά χρησιμοποιούν σχολικά λεωφορεία, όπου ο συγχρωτισμός είναι αναπόφευκτος. Σε άλλες δε περιπτώσεις, γονείς συνεργάζονται εκ περιτροπής για τη μετακίνηση των παιδιών τους.
Επιπλέον, η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών στα σχολεία του Δήμου μας διαμένει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και πηγαινοέρχεται αυθημερόν (πολλοί συνάδελφοι μαζί). Πολλοί μάλιστα εκπαιδευτικοί, ιδιαίτερα ειδικοτήτων (μουσικής, ξένων γλωσσών κ.ά), για να συμπληρώσουν τις ώρες τους διδάσκουν σε δύο ή και παραπάνω δομές με όποιες συνέπειες αυτό συνεπάγεται για τη διασπορά της πανδημίας.
Ο Δήμος μας αποτελείται από 20 Κοινότητες και Γυμνάσια λειτουργούν μόνο σε τρεις περιοχές: Ν. Καλλικράτεια, Ν. Μουδανιά και Ν. Τρίγλια. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν την αναγκαστική μετακίνηση της τοπικής κοινωνίας (γονέων-μαθητών) και τις πιθανότητες και δυνατότητα ραγδαίας εξάπλωσης του ιού. Σε κάθε Γυμνάσιο συνυπάρχουν μαθητές από πολλές διαφορετικές κοινότητες (μέχρι και οκτώ), άλλες με περισσότερα κι άλλες με λιγότερα κρούσματα. Οι δομές είναι πολυπληθείς, ενώ δεχόμαστε μαθητές ακόμη και από Κοινότητα που δεν ανήκει στον Δήμο μας, πχ. Κοινότητα Ολύνθου Δήμου Πολυγύρου. Σε εμάς δεν υπάρχει συνεπώς η δυνατότητα αποκοπής της μίας τοπικής κοινωνίας, από την άλλη. Δεν είμαστε Αττική, που μία συγκεκριμένη περιοχή ή συγκεκριμένες οδοί, αποτελούν το μαθητικό δυναμικό ενός Γυμνασίου. Είναι ακόμη τελείως ανορθόδοξο για παράδειγμα να κρατάτε κλειστά τα φροντιστήρια επικαλούμενοι ανάμειξη μαθητών διαφορετικών σχολείων και μην εισακούεται αυτό που σας λέω, ότι δηλαδή εδώ έχουμε στην ίδια τάξη- όχι των μικρών τμημάτων των φροντιστηρίων- 20 με 25 παιδιά ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ. Είναι πραγματικά τελείως παράλογο!
Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να περιορίζουμε τη μετακίνηση μετά τις έξι, που για κάποιες επαγγελματικούς κλάδους ειδικά είναι αδιανόητο (π.χ αγρότες ή κτηνοτρόφους) και να επιτρέπουμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας τη μετακίνηση πλήθους κόσμου από τη μία περιοχή στην άλλη, εξαιτίας των σχολείων, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα να απομονωθεί ενδεχομένως μία περιοχή με μεγαλύτερο πρόβλημα από μία άλλη κι έτσι η διασπορά να συνεχίζεται.
Από την άλλη οφείλω να σας μεταφέρω την αγωνία γονέων, που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Με ένα δυσκίνητο πλαίσιο, κατόπιν εγγράφων επιτροπής ή γιατρών δημοσίων νοσοκομείων, μπορούν τα παιδιά αυτών των οικογενειών να παρακολουθήσουν μαθήματα με τηλεκπαίδευση. Κι εδώ εγείρονται ερωτήματα. Μέχρι να γίνει αυτό, τί θα κάνουν αυτοί οι γονείς; Πολλά από τα αποκαλούμενα από τους ειδικούς «υποκείμενα νοσήματα» δεν περιλαμβάνονται στη λίστα του Υπουργείου. Τί γίνεται με τους ανθρώπους, που διαθέτουν γνωματεύσεις από ιδιώτες κι όχι από δημόσια νοσοκομεία; Θα τρέχουν μέσα σε αυτήν την κατάσταση, που επικρατεί να βγάζουν γνωματεύσεις;
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να νιώθει ασφαλής κι αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να νιώθει. Ζητώ να καταλάβετε λοιπόν τις ιδιαίτερες συνθήκες του κάθε τόπου και ζητώ σε αυτό ειδικά τη στήριξη από εσάς, που γνωρίζετε την τοπική πραγματικότητα.
Δεν έχω λοιπόν άλλη επιλογή παρά να σας υποβάλλω εκ νέου το αίτημά μου για αναστολή της δια ζώσης λειτουργίας όλων των εκπαιδευτικών δομών στον Δήμο μας. Δεν είναι μόνο δικό μου αίτημα, είναι αίτημα εκπεφρασμένο σε εμένα πολλών συμπολιτών μου, που ζητούν επίμονα να κλείσω τα σχολεία. Μόνο που εγώ δεν έχω αρμοδιότητα. Η πορεία μου, ωστόσο στη αυτοδιοίκηση δεν μου επιτρέπουν να επικαλεστώ αναρμοδιότητα και να λειτουργήσω ως ένας άλλος «Πόντιος Πιλάτος». Είναι υποχρέωση μου να αντιδράσω, είναι υποχρέωσή μου να περιφρουρήσω τη δημόσια υγεία.
Ξανακλείνω, όπως έκλεισα και στο προηγούμενο έγγραφό μου. Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι είμαι δάσκαλος και κατανοώ τα εκπαιδευτικά οφέλη της δια ζώσης λειτουργίας αλλά εδώ μιλάμε για δημόσια υγεία, μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Κάναμε τόσες θυσίες. Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο. Όσες εκκλήσεις κι αν κάνουμε, αν δώσουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να συνεχίσουν να μετακινούνται ελεύθερα, δεν θα πιάσουν τόπο. Πόσο εύκολο τελικά είναι να ελέγξεις τα παιδιά; Πόσο εύκολο είναι να τα αστυνομεύσεις; Πόσο εύκολο είναι να επιβάλλεις πρόστιμα; Πόσο εύκολα μπορείς να ελέγξεις την παράταση εξόδου από το σπίτι; Πως μπορείς να αποφύγεις τον συγχρωτισμό στα λεωφορεία με τα οποία αναγκαστικά πρέπει να μετακινηθούν; Και μαζί με τα παιδιά μετακινούνται και οι γονείς και το κακό συνεχίζεται.
Σας ζητώ να συμμεριστείτε τον φόβο μου και επιτέλους να ακούσετε την κραυγή αγωνίας μου. Σας καλώ λοιπόν και πάλι να προχωρήσετε άμεσα στη λήψη απόφασης για την αναστολή της δια ζώσης λειτουργίας όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων στον Δήμο μας μέχρι να βελτιωθούν τα επιδημιολογικά δεδομένα.
Η κεντρική διοίκηση αποφασίζει, η τοπική αυτοδιοίκηση ωστόσο είναι αυτή που είναι κοντά στον πολίτη και παραμένει στην πρώτη γραμμή. Επειδή κάποιοι από εσάς την υπηρετήσατε κιόλας στο παρελθόν ή την υπηρετείτε, θεωρώ ότι κατανοείτε καλύτερα τα όσα σας λέω. Με την ελπίδα ότι δεν θα αγνοήσετε και την παρούσα επιστολή μου, παρακαλώ για τις δικές σας ενέργειες.
Με εκτίμηση
Ο Δήμαρχος
Εμμανουήλ Καρράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου