Τη σκανδαλώδη σύμβαση αποικιακού χαρακτήρα της κυβέρνησης με την Ελληνικός Χρυσός, που επιβάλλει ένα μοντέλο μεταλλευτικής μονοκαλλιέργειας με απόλυτη εξάρτηση ενός τόπου από μια πολυεθνική εταιρεία, τονίζει σε συνέντευξή της στην ΑΥΓΗ της Κυριακής η βουλευτής Χαλκιδικής του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. Κυριακή Μάλαμα.
Κατηγορείτε την κυβέρνηση για σύμβαση «κατά παραγγελία» με την Ελληνικός Χρυσός. Τι αλλάζει σε σχέση με όσα ίσχυαν προηγουμένως;
Η κυβέρνηση δέχτηκε να υπογράψει μια συμφωνία με την Ελληνικός Χρυσός, η οποία είναι αποικιοκρατικού τύπου. Το κείμενο αυτό από μόνο του είναι ένα σκάνδαλο. Στα άρθρα αυτής της συμφωνίας περιλαμβάνονται παραχωρήσεις που δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε στην Μποτσουάνα, ούτε στο Κονγκό, ούτε στο Ζαΐρ της εποχής της ληστρικής αποικιοκρατίας και των σκλάβων στα αδαμαντωρυχεία. Κι επειδή μου αρέσει να μιλάω με στοιχεία, σας παραθέτω τα τρία πιο κραυγαλέα σκάνδαλα αυτής της συμφωνίας. Το πρώτο αφορά το άρθρο 19 της συμφωνίας, με το οποίο το Δημόσιο δέχεται να εξάγονται τα κέρδη της εταιρείας στο εξωτερικό, αφορολόγητα, ως μερίσματα. Με το άρθρο αυτό ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας νομιμοποιεί τριγωνικές συναλλαγές και δέχεται τη διάβρωση της φορολογικής βάσης για χάρη μιας εταιρείας. Θα πρέπει να το συγκρατήσουμε αυτό ως στοιχείο γιατί σκοπεύουμε να δώσουμε πολύ μεγάλη μάχη και ενώπιον των ευρωπαϊκών αρχών για να ακυρωθεί αυτή η σκανδαλώδης διάταξη. Το δεύτερο σκάνδαλο της συμφωνίας αυτής είναι η δυνατότητα εκτεταμένης χρήση κυανίου, η οποία παρέχεται στην εταιρεία μέσα από το άρθρο 15. Με όχημα μια επιτροπή «σκιάχτρο» και μια υπογραφή υπουργού, η εταιρεία μπορεί να καταφύγει σε μεθοδολογία μεταλλουργίας με χρήση κυανίου χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Εδώ το ελληνικό νομικό πλαίσιο για την προστασία του περιβάλλοντος εξισώνεται με το αντίστοιχο της Κίνας, της Χιλής ή της Τουρκίας. Τρίτο σκάνδαλο, αυτό της δυνατότητας που δίνεται στην εταιρεία, μέσα από το άρθρο 25, να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις εργαζόμενων από την τοπική κοινωνία και αντικατάστασής τους από «εισαγόμενους» εργαζόμενους με πιο φτηνό εργατικό κόστος. Σπάει δηλαδή με το άρθρο 25 η παλιά ρήτρα εντοπιότητας και το Δημόσιο αποδέχεται το λεγόμενο «κοινωνικό ντάμπινγκ», δηλαδή την εισαγωγή εργαζόμενων από μέρη με χαμηλότερο εργατικό κόστος. Να τονίσουμε ότι και το θέμα της νομιμοποίησης των τριγωνικών συναλλαγών του άρθρου 19 και το ζήτημα του «κοινωνικού ντάμπινγκ» του άρθρου 25 αντιβαίνουν στη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο του ανταγωνισμού. Ας τα κρατήσουμε αυτά τα στοιχεία, γιατί πιθανόν να μας απασχολήσουν και στο μέλλον.
Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της νέας συμφωνίας για την ευρύτερη περιοχή;
Αυτό που θα βιώσουν οι πολίτες της περιοχής από αύριο το πρωί είναι η διόγκωση των επιπτώσεων της εξόρυξης. Στόχος της μεταλλευτικής εταιρείας είναι να αφαιμάξει τις Σκουριές, να μεγεθύνει τις εγκαταστάσεις της και να αυξήσει την παραγωγή της, γεγονός που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα, σε περισσότερα εξορυκτικά απόβλητα, χωρίς όφελος για το κράτος, όπως προαναφέραμε. Το βασικότερο πρόβλημα, όμως, είναι ότι με τη νέα αυτή συμφωνία περνάμε σε ένα παραγωγικό μοντέλο μεταλλευτικής μονοκαλλιέργειας, με απόλυτη εξάρτηση ενός τόπου από μια πολυεθνική εταιρεία. Ήδη το παρατηρούμε αυτό σε πολλές κοινότητες του Δήμου Αριστοτέλη, όπου, παρά τα φυσικά τους πλεονεκτήματα, παρά τις παραγωγικές τους δυνατότητες, παρά τον πολιτιστικό τους πλούτο, τίποτα δεν αναπτύσσεται εκτός από τη μεταλλευτική δραστηριότητα.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι εξορύξεις μετάλλων είναι ασύμβατες δραστηριότητες με οτιδήποτε άλλο και συνήθως, αν δούμε και από τα παραδείγματα της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, συνοδεύονται και από τη δημιουργία ενός κλίματος σιωπηρής τρομοκράτησης σε τοπικό επίπεδο για όποιον θέλει να χαράξει έναν άλλον επαγγελματικό, οικονομικό ή κοινωνικό δρόμο.
Αυτό αποτυπώνεται και στη νέα συμφωνία στο άρθρο 26, με το οποίο κάθε ανταποδοτικό οικονομικό όφελος προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση και την τοπική κοινωνία εναπόκειται «στη διακριτική ευχέρεια της εταιρείας». Με άλλα λόγια, δημιουργείται στην περιοχή ένα καθεστώς κοινωνικής εξάρτησης από τη μεταλλευτική εταιρεία. Αυτό κατά τη γνώμη μας είναι το χειρότερο, η εξουσιαστική σχέση ανάμεσα στην ισχυρή εταιρεία και στον απλό κόσμο, που δεν έχει καμία άλλη εναλλακτική για την επιβίωση του, παρά να ακολουθήσει τους κανόνες, εν προκειμένω, της Eldorado.
Υπάρχει σήμερα κάποια εναλλακτική λύση;
Το λέμε συνεχώς. Θα πρέπει να καταρτιστεί ένα ειδικό χωροταξικό σχέδιο ανάπτυξης με έμφαση στον τουρισμό, τον πολιτισμό, στις υποδομές και στην αγροτοδιατροφή, την αγροτική παραγωγή και μεταποίηση με στόχο τη δημιουργία σταθερών θέσεων εργασίας, ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να έχουν την επιλογή να μην πάνε για δουλειά στο μεταλλείο, όπου καταβάλλουν ολέθριο κόστος για την υγεία και τη ζωή τους. Η χρηματοδότηση του σχεδίου μπορεί να αναζητηθεί από το ταμείο ανάκαμψης και να προωθηθεί μέσα από αυτό η συμμετοχή αποκλειστικά τοπικών μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων. Εμείς έχουμε, μέσα από τις επιτόπιες επισκέψεις μας στην περιοχή, καταρτίσει μια λίστα πιθανών αναπτυξιακών παρεμβάσεων. Ιδιαίτερη έμφαση θα πρέπει να δοθεί, κατά τη γνώμη μας, στην ανάπτυξη του βιώσιμου τουρισμού με την ανάδειξη και την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων του Δήμου Αριστοτέλη, τον προγραμματισμό έργων υποδομής που θα βελτιώσουν την προσβασιμότητα στην περιοχή, τη θέσπιση κινήτρων για τη μικρή επιχειρηματικότητα. Μέσα από ένα τέτοιο πλάνο η περιοχή μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου