Μπορεί να μας πουν τοπικιστές κάποιοι φίλοι απ` όλη την Ελλάδα, ωστόσο, πιστεύω πως εκφράζω πολλούς συμπατριώτες μου Χαλκιδικιώτες, λέγοντας ότι η Επανάσταση που κηρύχθηκε εδώ τη νύχτα της 16ης προς τη 17η Μαΐου του 1821, είναι αρκετά αδικημένη στη συλλογική συνείδηση του έθνους. Θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου, να αφιερώνεται περισσότερος χώρος και χρόνος, τόσο για να διδάσκεται όσο και για να τιμάται η Επανάσταση της Χαλκιδικής.
Κι αυτό, διότι είναι κομβική η σημασία της για την επιτυχία του κυρίως κορμού της Επανάστασης, όπως αυτή εξελίχθηκε στην Πελοπόννησο.
Αν η θυσία του Ιερού Λόχου στη Μολδοβλαχία ήταν η σπίθα που έβαλε φωτιά στο συσσωρευμένο μπαρούτι της Επανάστασης, η θυσία των πολεμάρχων, των ανθρώπων, των ιερομονάχων του Αγίου Όρους και των χωριών της Χαλκιδικής από τη Γαλάτιστα ως την Κασσάνδρα κι από τα Μαντεμοχώρια ως τον Πολύγυρο, εξελίχθηκε στον αντιπερισπασμό που κράτησε ισχυρές τουρκικές δυνάμεις στον ελληνικό βορρά, για το κρίσιμο διάστημα που χρειάστηκε η επανάσταση για να στεριώσει στον ελληνικό νότο.
Ο Εμμανουήλ Παπάς και οι γιοί του, οι Μοναχοί του Αγίου Όρους που πολέμησαν κι εκείνοι που έφτιαχναν πυρομαχικά, ο Καπετάν Χάψας και τα παλικάρια του, οι αδερφοί Παπαγεωργάκη και χιλιάδες άμαχοι που σφαγιάστηκαν κατά τον Χαλασμό της Κασσάνδρας, στο Μαύρο Αλώνι της Ιερισσού και μέσα στις φλόγες των Μαντεμοχωρίων, κράτησαν εδώ ως τον χειμώνα του 1821 χιλιάδες Τούρκους στρατιώτες που σε διαφορετική περίπτωση, θα είχαν κατευθυνθεί στην Πελοπόννησο πολύ νωρίτερα.
Τον Οκτώβριο του 1821, όταν πια είχε καταπνιγεί στο αίμα η επανάσταση της Χαλκιδικής, ήταν πια αργά για να γυρίσει πίσω το ποτάμι που παρέσυρε στη συνέχεια τον τουρκικό ζυγό.
Όλοι οι Χαλκιδικιώτες, μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι για τη συμβολή των προγόνων μας, στην Ελευθερία της Ελλάδας και των Ελλήνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου